Lees het verhaal dat ik in de eerste periode van de studie Creative Business heb geschreven. Passend bij het verhaal heb ik een filmposter gemaakt. Deze filmposter bestaat uit vier verschillende (eigen) foto's en heb ik bewerkt met de programma's Indesign en Photoshop.
Zodra ik de oprit op rijd, in mijn bubblegum-roze Fiat 500, gaat mijn voordeur voor mij open en springt de radio thuis aan. Ik stap uit mijn auto en ren door de winterkou naar binnen. Veel mensen verklaarden me voor gek toen ik vertelde dat ik me liet chippen zodat mijn huis geautomatiseerd kon worden, maar ik vind het heerlijk dat mijn huis altijd precies weet wat ik wil. Snel gooi ik een kant en klare lasagne in de magnetron en hij begint met opwarmen. Dat geeft mij de tijd om nog even onder de douche te springen voordat Goede tijden, slechte tijden begint.
Inmiddels ben ik twee uur en een fles wijn verder. Tijd om naar bed te gaan. Terwijl ik het denk, gaat de tv uit en gaan de lampen in de gang rechts van mij aan. Ik loop naar boven, poets mijn tanden en ga in bed liggen onder mijn vanmorgen al gewassen dekbed met de geur van wasverzachter. “Welterusten”, zeg ik en alle lampen gaan uit.
…
Ik weet niet wat erger is, de bonzende koppijn of de kou die ik voel. Als ik langzaam mijn ogen open zie ik het licht van buiten tussen mijn grijze gordijnen heen schijnen. De gordijnen gaan open, normaal vind ik het verschrikkelijk als mijn kamer zich ineens vult met al dat licht, maar nu kan ik me nergens anders op focussen dan de extreme kou hier.
Toen mijn huis werd gebouwd is me verteld dat het systeem wel eens iets kan vergeten, omdat het zo nieuw is. Waarschijnlijk heeft het gewoon de verwarming even over het hoofd gezien. Ik stap uit bed rechtstreeks in mijn zwarte Adidas badslippers en trek mijn gestipte Hema badjas aan. Terwijl ik naar de woonkamer loop waar het kastje van de verwarming hangt zie ik dat alle ramen open staan. Dat is gek… Laat ik die dan maar eerst dicht doen. Ik druk op de knop aan het grijze kozijn waarmee ik in één keer alle ramen kan sluiten, maar er gebeurt niks. Ja hoor, lekker begin van de dag dit. Dan toch maar even contact op nemen met WorkingHouses.
Kut, mijn mobiel is ook nog eens leeg. Op het moment dat ik mijn mobiel aan de lader leg hoor ik ineens allemaal harde stemmen om me heen. Mijn eerste reactie is om me achter de bank te verstoppen, maar dan merk ik dat het de boxen zijn die allemaal verschillende zenders afspelen. Zet het uit! Zet het uit! meerdere keren herhaal ik dit in mijn hoofd, maar mijn huis reageert niet.
Nu begin ik écht bang te worden. Ik denk dat ik beter weg kan gaan tot het systeem weer rechtgezet is. Snel pak ik mijn mobiel en mijn lader en loop ik weer naar boven om de eerste kledingstukken die ik zie liggen aan te trekken.
Terwijl de stemmen nog steeds door het hele huis te horen zijn ren ik naar de voordeur. Maar zoals ik al had kunnen bedenken gaat de voordeur niet open. Ik ren door de hal en de woonkamer richting de achterdeur. Ook op slot, shit.
Uit wanhoop laat ik me op de grond vallen. Dan stoppen de stemmen ineens abrupt. Even is er niks te horen, maar dan ineens hoor ik een geluid dat ik niet direct kan plaatsen. Ik probeer goed te luisteren en dan heb ik het door. Het is de printer!
Met moeite sta ik weer op en loop ik erheen. Er ligt een A4’tje op de printer. Gespannen draai ik ‘m om. “Geniet van je laatste uur”, lees ik hardop. Mijn hart maakt een sprong, heeft mijn huis nou een soort eigen bewustzijn? “Wat wil je nou!”, schreeuw ik, en de printer begint weer geluid te maken. Dan ligt er weer een nieuw A4’tje voor me, ik heb contact. Wederom draai ik ‘m om, “ik werk niet meer voor jouw gedachten”. De stemmen zijn ineens weer terug, alle ramen en rolluiken gaan dicht en de lampen gaan uit.
Angstig kijk ik om me heen, maar ik zie helemaal niks meer. Dan merk ik ineens dat de luchtroosters geen verse lucht meer aanvoeren, maar de zuurstof uit mijn huis zuigen, fuck, fuck, fuck. “Stop hiermee!”, schreeuw ik, maar het blijft pikkedonker en de stemmen stoppen niet met praten.
Ineens geef ik alle mensen om me heen gelijk, had ik maar nooit die stomme chip in mijn hoofd laten zetten, dan zat ik nu niet in deze verschrikkelijke situatie.
Nog een keer probeer ik de achterdeur te openen. Ik pak de stoel die bij de achterdeur staat en probeer het raam kapot te slaan, maar na meerdere pogingen geef ik het op. Ik laat mezelf weer naar de grond zakken en begin te huilen.
Langzaam merk ik dat het lastiger wordt om te ademen en ik doe mijn ogen dicht. Laat het maar los Mae. Je hebt gedaan wat je kon.
…
“Ze is er weer!” hoor ik een vreemde stem roepen, het harde geluid doet pijn aan mijn hoofd. “W-wie?” vraag ik. “Mae, we hebben je net op tijd uit je huis kunnen halen, we brengen je nu naar het ziekenhuis en je ouders rijden achter ons aan, je hoeft niet meer bang te zijn.” Boven me zie ik het warme gezicht van een ambulancebroeder, thank God, ik ben er nog.